Bir şiir yazdım, yazılan onlarcası gibi, kimsenin haberdar olmadığı kırışmış bir dosya içerisinde, köşede unutulmuş bir bavul ile yalnızlığını paylaşıyordu. Bir gün ruh vermek istedik, kağıda yaslanmış dizelere ve bir elektro gitar melodisiyle kayıta başladık, duymak ve dinlemek farkını hissetmek için. Beklediğimiz kadar kolay olmasa da herşey elektronik bir cihazın tüm sesleri içine aldığını bilmek, hata yapmamak gerektiğini itaat ediyor gibi hissettiriyordu. Cesaretimiz olmasa da paylaşmaya hoşumuza gitmişti üretme sürecini yaşamak, bir kaçı daha eklendi sonrasında, derken herkes en iyi bildiği işi yapmak üzere yerlerine geçince ortak ruhu yakaladık. Evet işte bu dediğimizde ise bir yerlede anı olarakta olsa saklamamız gerektiğini düşündük, mükemmel kayıta ulaşacak kadar sabırlı olamasak da, bazen okurken hata yapsakta en azından bir şeylerin içimize sinmesi tatmin etmişti bizi şimdilik…